دو سوال از علامه طباطبایی درباره دعا
متن زیر، قسمت هایی از سوال و جواب هایی هست که یکی از شاگردان علامه
طباطبایی در نوشته ای به نام "665 پرسش و پاسخ در محضر علامه طباطبایی قدس
سره" نقل کرده. در اینجا براتون قسمت هاییش رو جدا می کنم و دو پرسش و پاسخ
در مورد "دعا" رو نقل می کنم:
سوال 547:
خداوند متعال می فرماید: ادعونی، استجب لکم (مرا بخوانید، تا دعای شما را
اجابت کنم). آیا می توان گفت این کلام مطلق است؟ و بیانگر آن است که هر کس
خدا را بخواند، دعایش مستجاب می گردد؟
جواب:
مطلق به این معنی است که حقیقتا بخواهد و «ادعونی» باشد. یعنی: اولا دعوت و
خواستن و طلب باشد و به راستی بخواهد نه این که لقلقه ی زبان باشد که لفظ
«ادعو» این نکته را می رساند و دوم این که از خدا بخواهد (و نه از غیر او).
که لفظ «نی» این معنی را می رساند. بنابراین، اگر دل دعا کننده به هزار جا
توجه داشته باشد، در آنجا «ادعو» یعنی دعوت و خواستن محقق نیست، زیرا بی
توجه است. و اگر به یک سبب از هزاران اسباب خارجی اعتماد کند، از خدا
نخواسته و اینجا «نی» محقق نیست. مانند بیماری که دلبند طبیب و دواست...
اگر این دو شرط که از «دعا» و «نی» استفاده می شود تحقق یافت، به نص قرآن
دعا به هدف اجابت رسیده و رد نخواهد شد. مانند دعای بیماری که دستش از طبیب
و دعا کوتاه شده، و قلبش از علل مادی و طبیعی مائیوس گشته و مضطر شود و
توجه به واسطه ها نداشته باشد، وگرنه مضطر نخواهد بود، و حال دعا برای او
محقق نخواهد شد.
